«تفسیر عیاشی» از تفسیرهای کهن شیعه است که در عصر غیبت صغری توسط محمد بن مسعود سمرقندی (عیاشی) نگاشته شده است. این تفسیر که به شیوه و سبک روائی تالیف گردیده ‌است در تفسیر آیات قرآنی، مناقب اهل بیت(ع) را با ذکر ماثوره درج کرده است. به دلیل توجه مؤلف به آیات الاحکام ویژگی فقهی این تفسیر بیشتر از دیگر تفاسیر کهن امامیه است. در تفسیر عیاشی علاوه بر مطالب تفسیری و فقهی به مسائل کلامی نیز پرداخته شده است. این تفسیر در دو جلد نگاشته شده که جلد دوم آن از کتاب‌های مفقود به حساب می‌آید که از منابع دیگر مانند بحارالانوار گردآوری شده است. این اثر تحقیق و ترجمه بخش مستدرکات تفسیر عیاشی محسوب می‌شود که در پنج جلد منتشر شده است.